Ik zie haar aan de overkant van mijn kantoor. Met kleine stapjes komt ze vooruit, haar rug iets voorover gebogen. De weg ligt opengebroken, de stoep wordt opnieuw aangelegd. Om haar heen een herrie van de bouwvakkers. Niemand let op haar. Ik kijk vanaf een hoog uit mijn raam naar dit tafereel. Dan wankelt ze, valt ze bijna, maar weet haar voeten weer stevig neer te zetten. Zoekende naar een goed begaanbaar pad loopt ze haar weg.
Tikkend met haar blindengeleidestok voor haar uit vindt ze haar weg. Dapper stapt ze door. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en kijk haar na totdat ze uit het zicht is verdwenen.
Een half uur later, ik zit in een afspraak met een klant. We raken thema’s als zelfvertrouwen en erkenning & waardering aan. Gezien worden. Hoe ontzettend belangrijk dit toch steeds weer blijkt te zijn en ten diepste kan ingrijpen in iemands leven wanneer deze behoeften niet goed worden opgevuld. Je afgewezen voelt. Je hierdoor niet langer sterk voelt om goed te kunnen functioneren en angst opbouwt. Te lang in een relatie blijft die niet goed voor je is, in paniek raakt voor een sollicitatiegesprek of je mensen op het werk niet meer durft aan te sturen. Te weinig zelfcompassie.
Rustig ontrafelen we de losse touwtjes, maken ze los, help ik haar ze aan te kijken, te confronteren, te verwerken. Boosheid en dan verdriet. Ik ben er voor haar. Zoeken we ook naar successen. Die zijn er altijd. De lading pijn en verdriet, gevoelens van onzekerheid worden minder. Ze voelt zich sterk worden, groter, lacht! Door de tranen heen. Met een resoluut gebaar veegt ze deze weg. Ja, het verdriet mag er zijn maar ze weet ook weer dat dit niet leidend hoeft te zijn. Niet langer vast, maar vrij. Ze vindt haar weg. Ik kan een glimlach niet onderdrukken en kijk haar na totdat ze uit het zicht is verdwenen.
